آیت‌الله جوادی آملی: کدام طب نبوی؟

این هم نظر ایشون درباره طب جدید:

اینکه می‌بینید تمام این بیماری‌ها و داروها را روی موش آزمایش می‌کنند، بعد در انسان پیاده می‌کنند، خیال می‌کنند انسان همان موش ناطق است‌! برای خیلی از اینها حل نشد که انسان جنبه ملکوتی هم دارد، این داروئی که می‌دهی، برای جان او خوب نیست. گفتند این شربت‌هایی که می‌دهند، سابقاً یک ۵ درصد شراب در آن‌ها بود؛ این یک تیرگی شعور می‌آورد. آن‌ها می‌بینند چه برای موش خوب است، همان را برای انسان تجویز می‌کنند. دیگر نمی‌دانند انسان حیوان ناطق نیست، انسان «حیّ متألّه» است. آزمایشگاه شان این است، طب شان این است، دارو سازی شان این است. اینچنین نیست که مسائل مشترک انسان و دام واقعاً برای انسان هم نافع باشد! هر داروئی که برای دام خوب است، برای انسان بد است.

اگر به این‌ها بگوئید: آقا! شما این که در آزمایشگاه حساب کردی، برای موش خوب بود، انسان هم همان است؟ انسان حیوانی است که حرف می‌زند؟! این دارو برای بدن او خوب است، برای جان او هم خوب است یا نه؟! مرحوم بوعلی در آن رسالۀ عهد این حرف ها را زده که «من تعهد کردم لب به شراب نزنم، ولو بیمار بشوم.» چون در روایات دارد: «لا شفاء فی الحرام» خدا در حرام شفا قرار نداده. این که در شربت ها قبلاً یک چند درصدی، کمتر و بیشتر شراب می‌ریختند، بالأخره یک تیرگی شعور می‌آورد. از آزمایشگاه سئوال بکنیم، می‌گوید: بله، این برای موش خوب است. اگر برای موش خوب است، برای انسان هم خوب است؟! انسان همین بدن است یا یک روح ملکوتی هم دارد، یک غذای دیگر هم دارد، یک چیز دیگر هم باید باشد! آنها اصلاً نمی‌دانند انسان چیست!

برای آنکه شما طبیب باشید … باید مواظب باشید که انسان را با آزمایش موش نمی‌توان درمان کرد زیرا انسان کرامتی دارد و حلال و حرام بر او مؤثر است و تاثیر داروی حلال و حرام بر او یکسان نیست پس برای معالجه او باید فکر دیگری کرد.